‘Prachtig, daar kan ik mij helemaal in vinden. Belangrijk voor de goede balans. Het is toch een ander soort interactie wanneer er een man met de groep bezig is en juist die balans maakt het goed. En ja, dat groeien wat je benoemt, dat is ook belangrijk.’

‘En hoe zie jij eigenlijk jouw rol ten opzichte van de ouders?’ ‘Kijk, mooie vraag. De rol als pedagogisch medewerker zie ik net als jij ook echt als een mooie toevoeging. Je maakt een hele hoop mee met de kinderen en ziet ze gewoon groeien als individuele, sterke, krachtige en unieke persoonlijkheden. Dat zit van nature al in een kind en wij ondersteunen hen daarbij. Ik wil ze vooral laten weten dat ze gezien mogen worden en trots mogen zijn op zichzelf. Ik vind het écht fantastisch om daar naast de ouders een rol in te spelen. Leermomenten, positieve feedback; niet alleen kinderen groeien in hun rol, maar ook ouders én zeker wij. Teamwork is de sleutel tot succes!’

‘Nou, dat geloof ik zeker, leuk dat je het zo ervaart en verwoordt. Hoe is het eigenlijk voor jou als mannelijke pedagogisch medewerker in de ‘vrouwenwereld’ van de kinderopvang?' ‘Je hoort toch wel vaak: een man in de kinderopvang, die hebben we meer nodig! Ik vind het geweldig om er deel van uit te kunnen maken en ik denk dat mannen toch een andere kijk op bepaalde dingen hebben en kinderen anders aanspreken en benaderen. Als man onderneem je toch weer andere activiteiten. Los van mijn geslacht, vind ik het geweldig om als persoon een voorbeeldfunctie te hebben voor de kinderen. Iemand waar ze tegen opkijken, zich veilig bij voelen en wat van kunnen leren.'

‘Haha, dat vind ik leuk om te horen! Zeker heb ik weleens momenten dat het niet helemaal gaat zoals ik wil, maar ik probeer dat wel altijd om te buigen. Af en toe zien ze wel een strenge Sonny. Ik vind het ook gewoon echt fantastisch om de kinderen te zien opgroeien. Ik probeer veiligheid te creëren, en heb oprechte interesse in het kind. En heel eerlijk, kinderen leren van mij, maar ik ook écht van hen.’

‘Het blijven inderdaad kinderen, maar ik kan me dat wel voorstellen. Ik zie dat hier ook wel veel op de groep terug, voornamelijk met opruimen, dat is soms écht een uitdaging. Wat dat betreft is Doomijn - hopelijk - wel een verlengstuk van jullie opvoeding thuis. Hoe zie jij dat?’ ‘Ja zeker, jij en je collega’s zijn écht een grote meerwaarde! Het leren samenspelen, de regels, normen en waarden. Dat leren ze ook allemaal hier. En heel eerlijk, de diversiteit in activiteiten, op creatief, sociaal en sportief gebied, die krijgen zij thuis niet aangeboden. Dat gaat natuurlijk ook niet altijd als bijna fulltime werkende ouders. Daar ben ik jullie ook heel dankbaar voor, ze komen echt met de grootste glimlach thuis. De warme overdracht bij het ophalen, de tijd die wordt genomen om te vertellen hoe de dag van je zoon is verlopen, de creatieve werkjes, het bakken van stoofpeertjes, koekjes, appelmoes én de altijd energieke, enthousiaste én rechtvaardige, Sonny. Mijn vrouw en ik zeggen weleens gekscherend: is hij nou nooit chagrijnig? Denkt hij nou nooit: vandaag plak ik ze even achter het behang?'

‘Nou, zo is dat. Wat een wijsheden zo op de maandagochtend hé? Schudden we zo uit de mouw. Goed, maar waar ik nu wel écht een beetje nieuwsgierig naar ben - want daar hebben we het natuurlijk niet vaak over tijdens de overdrachten - even kwetsbaar opstellen: gaat er nou ook weleens iets helemaal mis bij jullie thuis in de opvoeding?’ ‘Haha, ja nu kunnen we het daarover hebben, hè. Nou, helemaal mis klinkt heel zwaar, maar in een voorkomend geval doe of zeg je weleens iets waarvan je achteraf weet dat dat niet het slimste was. Zo heb ik Justin weleens met zijn gezicht in de stamppot gedrukt na de zoveelste avond dat hij het niet wilde opeten. Didactisch misschien niet helemaal doordacht, het effect was wel aanwezig! Zijn broertje wist daarna niet hoe snel hij z’n bord moest leegeten. We beloven elkaar altijd één ding: altijd alles goed maken voordat we naar bed gaan of weggaan. En meestal lachen we er na die tijd ook om.’

‘Ik moet hier stiekem wel om lachen, ik kan me voorstellen dat dit wel heel herkenbaar kan zijn voor andere ouders. Hé Mark, ik zie dat de vrijwilligers de dieren hier eten willen geven, zullen we ze met rust laten nu?’ ‘Lijkt me een goed idee. Leuk om je gesproken te hebben, zo naast de overdrachten! Volgende week maandag weer?’

‘Je trapt het interview al goed af! Jij kent mij natuurlijk van mijn werk hier bij Doomijn Kinderopvang, waar ik al 7 jaar met ontzettend veel plezier werk. In mijn vrije tijd maak ik graag (rap)muziek en geef ik workshops aan kinderen. Daarnaast breng ik graag tijd door met familie en vrienden, wandelen en fitness, en het allerfijnst vind ik tijd doorbrengen met mijn vrouw, die helaas nog niet in Nederland woont, maar momenteel nog in Brazilië.

‘Zeker. Heel gek deze tijd. We proberen de overdrachten als vanouds zo warm mogelijk te houden en alles te delen, maar het is heel gek dat de ouders niet meer naar binnen kunnen en overal een mondkapje moeten dragen. Wie had dat ooit gedacht?’

‘Dat klopt. Gelukkig zijn we nog steeds enthousiast over de opvang. Ook al loopt het nu wat anders. Oh! Jij trekt de laarzen er al bij aan? Verstandig, zo in de stal. Even een mok koffie erbij, het zonnetje schijnt al buiten. Dat maakt het helemaal af! Maar, even iets anders: wat doe jij nou eigenlijk in het dagelijks leven, Sonny?’

Sonny (blond): ‘Dat is nog eens anders binnen komen hé? Normaal haal je hier je beide zoons op, maar vandaag ben je gewoon even model én interviewer. Het moet niet gekker worden!’

Mark (donker): ‘Nou, inderdaad, maar toen ze mij vroegen voor dit interview heb ik eigenlijk geen moment getwijfeld. Erg leuk dat we het samen eens kunnen hebben over verschillende onderwerpen zoals de kinderopvang, het groeien als ouder, maar ook het positieve van een mannelijke pedagogisch medewerker op de groep. En niet geheel onbelangrijk: nu kan ik hier ook even binnenkijken. Dat is natuurlijk ook anders nu in coronatijd. Dat ervaar jij vast ook wel.’