Is kinderopvang onmisbaar?

‘Prachtig, daar kan ik mij helemaal in vinden. Belangrijk voor de goede balans. Het is toch een ander soort interactie wanneer er een man met de groep bezig is en juist die balans maakt het goed. En ja, dat groeien wat je benoemt, dat is ook belangrijk.’

‘En hoe zie jij eigenlijk jouw rol ten opzichte van de ouders?’ ‘Kijk, mooie vraag. De rol als pedagogisch medewerker zie ik net als jij ook echt als een mooie toevoeging. Je maakt een hele hoop mee met de kinderen en ziet ze gewoon groeien als individuele, sterke, krachtige en unieke persoonlijkheden. Dat zit van nature al in een kind en wij ondersteunen hen daarbij. Ik wil ze vooral laten weten dat ze gezien mogen worden en trots mogen zijn op zichzelf. Ik vind het écht fantastisch om daar naast de ouders een rol in te spelen. Leermomenten, positieve feedback; niet alleen kinderen groeien in hun rol, maar ook ouders én zeker wij. Teamwork is de sleutel tot succes!’

‘Nou, dat geloof ik zeker, leuk dat je het zo ervaart en verwoordt. Hoe is het eigenlijk voor jou als mannelijke pedagogisch medewerker in de ‘vrouwenwereld’ van de kinderopvang?' ‘Je hoort toch wel vaak: een man in de kinderopvang, die hebben we meer nodig! Ik vind het geweldig om er deel van uit te kunnen maken en ik denk dat mannen toch een andere kijk op bepaalde dingen hebben en kinderen anders aanspreken en benaderen. Als man onderneem je toch weer andere activiteiten. Los van mijn geslacht, vind ik het geweldig om als persoon een voorbeeldfunctie te hebben voor de kinderen. Iemand waar ze tegen opkijken, zich veilig bij voelen en wat van kunnen leren.'

‘Haha, dat vind ik leuk om te horen! Zeker heb ik weleens momenten dat het niet helemaal gaat zoals ik wil, maar ik probeer dat wel altijd om te buigen. Af en toe zien ze wel een strenge Sonny. Ik vind het ook gewoon echt fantastisch om de kinderen te zien opgroeien. Ik probeer veiligheid te creëren, en heb oprechte interesse in het kind. En heel eerlijk, kinderen leren van mij, maar ik ook écht van hen.’

‘Het blijven inderdaad kinderen, maar ik kan me dat wel voorstellen. Ik zie dat hier ook wel veel op de groep terug, voornamelijk met opruimen, dat is soms écht een uitdaging. Wat dat betreft is Doomijn - hopelijk - wel een verlengstuk van jullie opvoeding thuis. Hoe zie jij dat?’ ‘Ja zeker, jij en je collega’s zijn écht een grote meerwaarde! Het leren samenspelen, de regels, normen en waarden. Dat leren ze ook allemaal hier. En heel eerlijk, de diversiteit in activiteiten, op creatief, sociaal en sportief gebied, die krijgen zij thuis niet aangeboden. Dat gaat natuurlijk ook niet altijd als bijna fulltime werkende ouders. Daar ben ik jullie ook heel dankbaar voor, ze komen echt met de grootste glimlach thuis. De warme overdracht bij het ophalen, de tijd die wordt genomen om te vertellen hoe de dag van je zoon is verlopen, de creatieve werkjes, het bakken van stoofpeertjes, koekjes, appelmoes én de altijd energieke, enthousiaste én rechtvaardige, Sonny. Mijn vrouw en ik zeggen weleens gekscherend: is hij nou nooit chagrijnig? Denkt hij nou nooit: vandaag plak ik ze even achter het behang?'

‘Dat klinkt natuurlijk heel positief, maar er is vast ook wel iets wat jullie is tegengevallen of misschien nog steeds tegenvalt?’ ‘Wij zijn niet perfect, je mag daar ook in groeien. Kijk, naarmate de kinderen ouder worden, merk je dat het wel makkelijker wordt. Gelukkig hoeven we er niet elke keer achter aan te rennen én goed op te letten. Die fase hebben we – gelukkig - achter de rug! Wat wel tegenvalt, is dat we véél moeten herhalen, meer dan ons eigenlijk lief is. Netjes aan tafel blijven zitten, klaarmaken voor school, met mes en vork eten. Dat gaat niet altijd soepeltjes, maar ach… Dat hoort er denk ik ook bij.’

‘Ja, er gaat geloof ik een wereld voor je open. Wisten jullie ook gelijk hoe jullie de kinderen wilden opvoeden? En is dat nog steeds zo?’ ‘Een van de belangrijkste voornemens die we eigenlijk nog altijd vasthouden, is dat we consequent op één lijn zitten met elkaar en ons niet uit laten spelen door die steeds groter wordende jongelui. Uiteraard doen we, ondanks de goedbedoelde adviezen van anderen, ook veel op gevoel. Zoals in de babyperiode het wel of niet laten huilen; we wisten gelijk wat ons standpunt daarin was en hielden ons daar samen aan vast. Dat is belangrijk: éénheid in het gezin, dat doet ertoe!’

‘‘Jij en je collega’s zijn écht een grote meerwaarde! Het leren samenspelen, de regels, normen en waarden. Dat leren ze ook allemaal hier.’’

‘Nou, zo is dat. Wat een wijsheden zo op de maandagochtend hé? Schudden we zo uit de mouw. Goed, maar waar ik nu wel écht een beetje nieuwsgierig naar ben - want daar hebben we het natuurlijk niet vaak over tijdens de overdrachten - even kwetsbaar opstellen: gaat er nou ook weleens iets helemaal mis bij jullie thuis in de opvoeding?’ ‘Haha, ja nu kunnen we het daarover hebben, hè. Nou, helemaal mis klinkt heel zwaar, maar in een voorkomend geval doe of zeg je weleens iets waarvan je achteraf weet dat dat niet het slimste was. Zo heb ik Justin weleens met zijn gezicht in de stamppot gedrukt na de zoveelste avond dat hij het niet wilde opeten. Didactisch misschien niet helemaal doordacht, het effect was wel aanwezig! Zijn broertje wist daarna niet hoe snel hij z’n bord moest leegeten. We beloven elkaar altijd één ding: altijd alles goed maken voordat we naar bed gaan of weggaan. En meestal lachen we er na die tijd ook om.’

‘Ik moet hier stiekem wel om lachen, ik kan me voorstellen dat dit wel heel herkenbaar kan zijn voor andere ouders. Hé Mark, ik zie dat de vrijwilligers de dieren hier eten willen geven, zullen we ze met rust laten nu?’ ‘Lijkt me een goed idee. Leuk om je gesproken te hebben, zo naast de overdrachten! Volgende week maandag weer?’

‘Ja? Merk je dat je als ouder ook groeit of bent gegroeid?’
‘Ik ben meer in balans geraakt als ouder. Leren waarderen wat je hebt en wat goed gaat in het leven. Het soort werk wat ik doe, de verre reizen die ik heb gemaakt en daar zelf zien hoe mensen het met veel minder moeten doen dan wij, doen mij beseffen dat ik het goed heb. Naarmate je ouder wordt, maak je ook de minder leuke dingen mee in het leven. Dat is niet te voorkomen natuurlijk, maar je leert gewoon wat er écht toe doet. Leven in het hier en nu, elke dag genieten van ons gezin. Niet alles hoeft perfect. Gezond én gelukkig zijn is het mooiste wat er is.’
‘‘De grootste verandering is toch wel het verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen, een balans tussen beschermend zijn én loslaten. De onvoorwaardelijke liefde vanaf dat moment, is echt onbeschrijfelijk.’’

‘Zeker, daar heb je helemaal gelijk in. Je geeft aan dat je echt een gezinsman bent. Wisten jullie ook al gelijk dat jullie kinderen wilden?’ ‘Ja, absoluut. Gepland en wel, maar je moet natuurlijk wel gezegend zijn met een zwangerschap. Brigitta en ik hebben elkaar redelijk laat ontmoet, toen we 28 jaar waren. We hebben daarna nog mooie verre reizen gemaakt, met als laatste een reis naar Australië in 2007. In 2009 zijn we trotse ouders geworden van Justin. En jij? Als ik zie hoe goed jij omgaat met onze kinderen heb jij vast ook een kinderwens.’


'Genoeg over mij! Mark, wat doe jij graag in je vrije tijd?’ ‘Zoals je misschien wel weet ben ik al 24 jaar werkzaam bij de Marechaussee als recherche en dat brengt me gelijk bij één van mijn ‘gekke’ hobby’s; af en toe stap ik om 5.45 uur op de racefiets naar m’n werk. Daarnaast ben ik echt een gezinsman, ik spendeer graag tijd met mijn vrouw Brigitta en onze kinderen, en ik houd ook wel van een ritje op de motor met mijn vrienden! Goede balans is belangrijk.'


‘Je trapt het interview al goed af! Jij kent mij natuurlijk van mijn werk hier bij Doomijn Kinderopvang, waar ik al 7 jaar met ontzettend veel plezier werk. In mijn vrije tijd maak ik graag (rap)muziek en geef ik workshops aan kinderen. Daarnaast breng ik graag tijd door met familie en vrienden, wandelen en fitness, en het allerfijnst vind ik tijd doorbrengen met mijn vrouw, die helaas nog niet in Nederland woont, maar momenteel nog in Brazilië.

‘Zeker. Heel gek deze tijd. We proberen de overdrachten als vanouds zo warm mogelijk te houden en alles te delen, maar het is heel gek dat de ouders niet meer naar binnen kunnen en overal een mondkapje moeten dragen. Wie had dat ooit gedacht?’

‘Dat klopt. Gelukkig zijn we nog steeds enthousiast over de opvang. Ook al loopt het nu wat anders. Oh! Jij trekt de laarzen er al bij aan? Verstandig, zo in de stal. Even een mok koffie erbij, het zonnetje schijnt al buiten. Dat maakt het helemaal af! Maar, even iets anders: wat doe jij nou eigenlijk in het dagelijks leven, Sonny?’

‘In Brazilië! Dat is wel een eind weg, dat lijkt me wel erg lastig, helemaal in coronatijd.' ‘Ja dat is het zeker, maar we zijn keihard aan het werken aan een verblijfsvergunning en hopelijk kunnen we dan hier in Zwolle een leven opbouwen’.  ‘Ja, in Zwolle? Niet in Rotterdam?’ ‘Haha, ja Rotterdam ben ik geboren en getogen, maar ik woon hier nu al 17 jaar heel fijn in Zwolle. Uiteraard blijft Rotterdam heel erg in mijn hart zitten.' 


‘Daar zeg ik al jaren volmondig JA tegen! Maar, eerst moet mijn vrouw hier in Nederland kunnen blijven zodat we een leven kunnen opbouwen en daarna moet het ons natuurlijk ook gegeven zijn. Zodra het kan, is het wel echt iets wat ik héél graag wil. Ik ben een echt gezinsmens en bloei op van mijn werk met kinderen. Met kinderen werken heb ik ook jaren gedaan voor een vrijwilligersproject in Oeganda. Natuurlijk lijkt het mij ook een hele verantwoordelijkheid, maar ook écht bijzonder. Ik kan niet wachten! Ik denk dat je ook wel moet groeien als ouder, of niet? Of wist jij gelijk hoe alles moest? ‘Ha! Nee zeker niet. In het begin was alles nieuw, en ik kan ook niet zeggen dat ik er écht van genoot om in de Prénatal de nieuwste kolfmachines te bekijken, maar ik ben wel meegegaan naar de pufcursus! Ik weet zelfs nog hoe je moet tellen. Ik rolde er wel langzaam in. De grootste verandering is toch wel het verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen, een balans tussen beschermend zijn én loslaten. De onvoorwaardelijke liefde vanaf dat moment, is echt onbeschrijfelijk.’

Sonny (blond): ‘Dat is nog eens anders binnen komen hé? Normaal haal je hier je beide zoons op, maar vandaag ben je gewoon even model én interviewer. Het moet niet gekker worden!’

Mark (donker): ‘Nou, inderdaad, maar toen ze mij vroegen voor dit interview heb ik eigenlijk geen moment getwijfeld. Erg leuk dat we het samen eens kunnen hebben over verschillende onderwerpen zoals de kinderopvang, het groeien als ouder, maar ook het positieve van een mannelijke pedagogisch medewerker op de groep. En niet geheel onbelangrijk: nu kan ik hier ook even binnenkijken. Dat is natuurlijk ook anders nu in coronatijd. Dat ervaar jij vast ook wel.’

Pedagogisch medewerker Sonny Muilman (30), werkzaam op onder andere buitenschoolse opvang Schellerpark, deelde de stal met Mark Teters (44), vader van Justin (11) en Lucas (8), echtgenoot en rechercheur. Op de prachtige wijkboerderij Schellerhoeve vroegen zij elkaar het hemd van het lijf.
Groeien als ouder

Is kinderopvang onmisbaar?

‘Ik moet hier stiekem wel om lachen, ik kan me voorstellen dat dit wel heel herkenbaar kan zijn voor andere ouders. Hé Mark, ik zie dat de vrijwilligers de dieren hier eten willen geven, zullen we ze met rust laten nu?’ ‘Lijkt me een goed idee. Leuk om je gesproken te hebben, zo naast de overdrachten! Volgende week maandag weer?’

‘Nou, zo is dat. Wat een wijsheden zo op de maandagochtend hé? Schudden we zo uit de mouw. Goed, maar waar ik nu wel écht een beetje nieuwsgierig naar ben - want daar hebben we het natuurlijk niet vaak over tijdens de overdrachten - even kwetsbaar opstellen: gaat er nou ook weleens iets helemaal mis bij jullie thuis in de opvoeding?’ ‘Haha, ja nu kunnen we het daarover hebben, hè. Nou, helemaal mis klinkt heel zwaar, maar in een voorkomend geval doe of zeg je weleens iets waarvan je achteraf weet dat dat niet het slimste was. Zo heb ik Justin weleens met zijn gezicht in de stamppot gedrukt na de zoveelste avond dat hij het niet wilde opeten. Didactisch misschien niet helemaal doordacht, het effect was wel aanwezig! Zijn broertje wist daarna niet hoe snel hij z’n bord moest leegeten. We beloven elkaar altijd één ding: altijd alles goed maken voordat we naar bed gaan of weggaan. En meestal lachen we er na die tijd ook om.’

‘Ja, er gaat geloof ik een wereld voor je open. Wisten jullie ook gelijk hoe jullie de kinderen wilden opvoeden? En is dat nog steeds zo?’ ‘Een van de belangrijkste voornemens die we eigenlijk nog altijd vasthouden, is dat we consequent op één lijn zitten met elkaar en ons niet uit laten spelen door die steeds groter wordende jongelui. Uiteraard doen we, ondanks de goedbedoelde adviezen van anderen, ook veel op gevoel. Zoals in de babyperiode het wel of niet laten huilen; we wisten gelijk wat ons standpunt daarin was en hielden ons daar samen aan vast. Dat is belangrijk: éénheid in het gezin, dat doet ertoe!’

‘Prachtig, daar kan ik mij helemaal in vinden. Belangrijk voor de goede balans. Het is toch een ander soort interactie wanneer er een man met de groep bezig is en juist die balans maakt het goed. En ja, dat groeien wat je benoemt, dat is ook belangrijk.’

‘En hoe zie jij eigenlijk jouw rol ten opzichte van de ouders?’ ‘Kijk, mooie vraag. De rol als pedagogisch medewerker zie ik net als jij ook echt als een mooie toevoeging. Je maakt een hele hoop mee met de kinderen en ziet ze gewoon groeien als individuele, sterke, krachtige en unieke persoonlijkheden. Dat zit van nature al in een kind en wij ondersteunen hen daarbij. Ik wil ze vooral laten weten dat ze gezien mogen worden en trots mogen zijn op zichzelf. Ik vind het écht fantastisch om daar naast de ouders een rol in te spelen. Leermomenten, positieve feedback; niet alleen kinderen groeien in hun rol, maar ook ouders én zeker wij. Teamwork is de sleutel tot succes!’

‘Nou, dat geloof ik zeker, leuk dat je het zo ervaart en verwoordt. Hoe is het eigenlijk voor jou als mannelijke pedagogisch medewerker in de ‘vrouwenwereld’ van de kinderopvang?' ‘Je hoort toch wel vaak: een man in de kinderopvang, die hebben we meer nodig! Ik vind het geweldig om er deel van uit te kunnen maken en ik denk dat mannen toch een andere kijk op bepaalde dingen hebben en kinderen anders aanspreken en benaderen. Als man onderneem je toch weer andere activiteiten. Los van mijn geslacht, vind ik het geweldig om als persoon een voorbeeldfunctie te hebben voor de kinderen. Iemand waar ze tegen opkijken, zich veilig bij voelen en wat van kunnen leren.'

‘Haha, dat vind ik leuk om te horen! Zeker heb ik weleens momenten dat het niet helemaal gaat zoals ik wil, maar ik probeer dat wel altijd om te buigen. Af en toe zien ze wel een strenge Sonny. Ik vind het ook gewoon echt fantastisch om de kinderen te zien opgroeien. Ik probeer veiligheid te creëren, en heb oprechte interesse in het kind. En heel eerlijk, kinderen leren van mij, maar ik ook écht van hen.’

‘‘Jij en je collega’s zijn écht een grote meerwaarde! Het leren samenspelen, de regels, normen en waarden. Dat leren ze ook allemaal hier.’’

‘Het blijven inderdaad kinderen, maar ik kan me dat wel voorstellen. Ik zie dat hier ook wel veel op de groep terug, voornamelijk met opruimen, dat is soms écht een uitdaging. Wat dat betreft is Doomijn - hopelijk - wel een verlengstuk van jullie opvoeding thuis. Hoe zie jij dat?’ ‘Ja zeker, jij en je collega’s zijn écht een grote meerwaarde! Het leren samenspelen, de regels, normen en waarden. Dat leren ze ook allemaal hier. En heel eerlijk, de diversiteit in activiteiten, op creatief, sociaal en sportief gebied, die krijgen zij thuis niet aangeboden. Dat gaat natuurlijk ook niet altijd als bijna fulltime werkende ouders. Daar ben ik jullie ook heel dankbaar voor, ze komen echt met de grootste glimlach thuis. De warme overdracht bij het ophalen, de tijd die wordt genomen om te vertellen hoe de dag van je zoon is verlopen, de creatieve werkjes, het bakken van stoofpeertjes, koekjes, appelmoes én de altijd energieke, enthousiaste én rechtvaardige, Sonny. Mijn vrouw en ik zeggen weleens gekscherend: is hij nou nooit chagrijnig? Denkt hij nou nooit: vandaag plak ik ze even achter het behang?'

‘Dat klinkt natuurlijk heel positief, maar er is vast ook wel iets wat jullie is tegengevallen of misschien nog steeds tegenvalt?’ ‘Wij zijn niet perfect, je mag daar ook in groeien. Kijk, naarmate de kinderen ouder worden, merk je dat het wel makkelijker wordt. Gelukkig hoeven we er niet elke keer achter aan te rennen én goed op te letten. Die fase hebben we – gelukkig - achter de rug! Wat wel tegenvalt, is dat we véél moeten herhalen, meer dan ons eigenlijk lief is. Netjes aan tafel blijven zitten, klaarmaken voor school, met mes en vork eten. Dat gaat niet altijd soepeltjes, maar ach… Dat hoort er denk ik ook bij.’

‘Ja? Merk je dat je als ouder ook groeit of bent gegroeid?’
‘Ik ben meer in balans geraakt als ouder. Leren waarderen wat je hebt en wat goed gaat in het leven. Het soort werk wat ik doe, de verre reizen die ik heb gemaakt en daar zelf zien hoe mensen het met veel minder moeten doen dan wij, doen mij beseffen dat ik het goed heb. Naarmate je ouder wordt, maak je ook de minder leuke dingen mee in het leven. Dat is niet te voorkomen natuurlijk, maar je leert gewoon wat er écht toe doet. Leven in het hier en nu, elke dag genieten van ons gezin. Niet alles hoeft perfect. Gezond én gelukkig zijn is het mooiste wat er is.’
‘Daar zeg ik al jaren volmondig JA tegen! Maar, eerst moet mijn vrouw hier in Nederland kunnen blijven zodat we een leven kunnen opbouwen en daarna moet het ons natuurlijk ook gegeven zijn. Zodra het kan, is het wel echt iets wat ik héél graag wil. Ik ben een echt gezinsmens en bloei op van mijn werk met kinderen. Met kinderen werken heb ik ook jaren gedaan voor een vrijwilligersproject in Oeganda. Natuurlijk lijkt het mij ook een hele verantwoordelijkheid, maar ook écht bijzonder. Ik kan niet wachten! Ik denk dat je ook wel moet groeien als ouder, of niet? Of wist jij gelijk hoe alles moest? ‘Ha! Nee zeker niet. In het begin was alles nieuw, en ik kan ook niet zeggen dat ik er écht van genoot om in de Prénatal de nieuwste kolfmachines te bekijken, maar ik ben wel meegegaan naar de pufcursus! Ik weet zelfs nog hoe je moet tellen. Ik rolde er wel langzaam in. De grootste verandering is toch wel het verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen, een balans tussen beschermend zijn én loslaten. De onvoorwaardelijke liefde vanaf dat moment, is echt onbeschrijfelijk.’
‘‘De grootste verandering is toch wel het verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen, een balans tussen beschermend zijn én loslaten. De onvoorwaardelijke liefde vanaf dat moment, is echt onbeschrijfelijk.’’

'Genoeg over mij! Mark, wat doe jij graag in je vrije tijd?’ ‘Zoals je misschien wel weet ben ik al 24 jaar werkzaam bij de Marechaussee als recherche en dat brengt me gelijk bij één van mijn ‘gekke’ hobby’s; af en toe stap ik om 5.45 uur op de racefiets naar m’n werk. Daarnaast ben ik echt een gezinsman, ik spendeer graag tijd met mijn vrouw Brigitta en onze kinderen, en ik houd ook wel van een ritje op de motor met mijn vrienden! Goede balans is belangrijk.'


‘Zeker, daar heb je helemaal gelijk in. Je geeft aan dat je echt een gezinsman bent. Wisten jullie ook al gelijk dat jullie kinderen wilden?’ ‘Ja, absoluut. Gepland en wel, maar je moet natuurlijk wel gezegend zijn met een zwangerschap. Brigitta en ik hebben elkaar redelijk laat ontmoet, toen we 28 jaar waren. We hebben daarna nog mooie verre reizen gemaakt, met als laatste een reis naar Australië in 2007. In 2009 zijn we trotse ouders geworden van Justin. En jij? Als ik zie hoe goed jij omgaat met onze kinderen heb jij vast ook een kinderwens.’


‘In Brazilië! Dat is wel een eind weg, dat lijkt me wel erg lastig, helemaal in coronatijd.' ‘Ja dat is het zeker, maar we zijn keihard aan het werken aan een verblijfsvergunning en hopelijk kunnen we dan hier in Zwolle een leven opbouwen’.  ‘Ja, in Zwolle? Niet in Rotterdam?’ ‘Haha, ja Rotterdam ben ik geboren en getogen, maar ik woon hier nu al 17 jaar heel fijn in Zwolle. Uiteraard blijft Rotterdam heel erg in mijn hart zitten.' 


‘Je trapt het interview al goed af! Jij kent mij natuurlijk van mijn werk hier bij Doomijn Kinderopvang, waar ik al 7 jaar met ontzettend veel plezier werk. In mijn vrije tijd maak ik graag (rap)muziek en geef ik workshops aan kinderen. Daarnaast breng ik graag tijd door met familie en vrienden, wandelen en fitness, en het allerfijnst vind ik tijd doorbrengen met mijn vrouw, die helaas nog niet in Nederland woont, maar momenteel nog in Brazilië.

‘Zeker. Heel gek deze tijd. We proberen de overdrachten als vanouds zo warm mogelijk te houden en alles te delen, maar het is heel gek dat de ouders niet meer naar binnen kunnen en overal een mondkapje moeten dragen. Wie had dat ooit gedacht?’

‘Dat klopt. Gelukkig zijn we nog steeds enthousiast over de opvang. Ook al loopt het nu wat anders. Oh! Jij trekt de laarzen er al bij aan? Verstandig, zo in de stal. Even een mok koffie erbij, het zonnetje schijnt al buiten. Dat maakt het helemaal af! Maar, even iets anders: wat doe jij nou eigenlijk in het dagelijks leven, Sonny?’

Sonny (blond): ‘Dat is nog eens anders binnen komen hé? Normaal haal je hier je beide zoons op, maar vandaag ben je gewoon even model én interviewer. Het moet niet gekker worden!’

Mark (donker): ‘Nou, inderdaad, maar toen ze mij vroegen voor dit interview heb ik eigenlijk geen moment getwijfeld. Erg leuk dat we het samen eens kunnen hebben over verschillende onderwerpen zoals de kinderopvang, het groeien als ouder, maar ook het positieve van een mannelijke pedagogisch medewerker op de groep. En niet geheel onbelangrijk: nu kan ik hier ook even binnenkijken. Dat is natuurlijk ook anders nu in coronatijd. Dat ervaar jij vast ook wel.’

Pedagogisch medewerker Sonny Muilman (30), werkzaam op onder andere buitenschoolse opvang Schellerpark, deelde de stal met Mark Teters (44), vader van Justin (11) en Lucas (8), echtgenoot en rechercheur. Op de prachtige wijkboerderij Schellerhoeve vroegen zij elkaar het hemd van het lijf.
Groeien als ouder