Ouders van Doomijn: Susan
Ouders van Doomijn:
“Ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik dit kán doen, hoe uitdagend een peuter ook kan zijn!”
“Ze laat nooit, maar dan ook nooit, over zich heen lopen. Nore for president!”
Susan (31) en Jasper (34) zijn ouders van Liz (5) en Nore (2,5) en wonen met hun twee katten in een nieuwbouwhuis in Zwolle. Na heel wat jaren als pedagogisch medewerker, werkt Susan sinds 2017 als medewerker marketing & communicatie op het hoofdkantoor van Doomijn.
In de column ‘Ouders van Doomijn’ schrijft een van de medewerkers van Doomijn over de ups en downs van het leven als ouder. Liefde, levensvragen en luiers. Hilarisch, inspirerend, vertederend en soms ook verdrietig. Maar vooral: héél herkenbaar.
Ik lees bovenstaande maar weer even terug als Nore in de ochtend naast m’n bed staat met stiften en een buisje glitter... Goedemorgen!
Als ik haar ’s avonds in bed heb gelegd na 20 verhaaltjes, drie slokken water, elke knuffel welterusten wensen, zelluf tanden poetsen en de vraag: ‘slaapt Liz eigenlijk al?’, dan ben ik blij als ik eindelijk met mijn kop koffie op de bank zit. Terwijl ik dan het nieuws bekijk of een keer door Instagram scrol, ben ik zo ongelooflijk dankbaar dat ik al het bovenstaande kán doen, hoe uitdagend een peuter ook kan zijn!
Zelfredzaam is ze zeker, het duurt alleen iets langer. En haar broek zit langer op haar hoofd dan om haar benen. Maar hé, bekijk het positief: ik ben gelijk wakker! Het eten gaat ook niet altijd vanzelf. Alles wordt verkruimeld, op plekken gestopt waar het niet hoort en de katten worden regelmatig als vuilnisbak gebruikt. En ineens is er dan zo’n moment dat ze opeens de rollen omdraait: ‘Oké, mama één hapje en dan ben ik echt een grote meid. Dan is het klaar.’
Naast het feit dat ik soms een enorm lange adem moet hebben, ik om 10.00 uur ’s ochtends al aan wijn denk én het vijf minuten later nog steeds geen bedtijd is (ja, ook ik heb die klok wel eens vooruit gezet), ben ik ook zó ongelooflijk trots op Nore. Haar doorzettingsvermogen om op elk voertuig te klimmen en weg te steppen, fietsen of rollen en net zo lang te vallen en opstaan tot het lukt. Dat ze haar speen zelf in het water gooit omdat ze met 2,5 jaar vindt: ‘die heb ik niet meer nodig, mama’. De grenzeloze liefde voor haar grote zus en de manier waarop ze naar Liz kijkt en werkelijk alles nadoet (en dat nog lukt ook). En met stip op één: ze laat nooit, maar dan ook nooit, over zich heen lopen. Nore for president.
Ouders van Doomijn:
Nooit meer op je gemak alleen naar de wc, het woordje ‘papa’ is écht moeilijker dan ‘mama’, vette handjes op de ramen zijn de nieuwe anti-inkijkfolie en mochten ze ooit iemand nodig hebben om Bumba in te spreken, dan ken ik alle afleveringen en teksten uit m’n hoofd. Toegegeven: dat is ook niet zo heel moeilijk. Welkom in het leven met een peuter!
Dat leven kan soms best uitdagend zijn, helemaal met mijn peuter Nore. Ik heb er namelijk zo eentje die vooraan stond in de rij bij het uitdelen van alle typische peuterkwaliteiten. Ik kan ze dagelijks afvinken. Check! Het begint vaak al als we ’s ochtends opstaan. Mijn wekker is geen rustgevend yogadeuntje, maar begint vaak met: ‘MAAAAAMA, ZELLUF DOEN’. En eindigt met ‘NEE!’, wat de vraag ook is. Tenzij het een vraag is met het woord ‘koekje’ erin.
Ouders van Doomijn: Susan
Ik lees bovenstaande maar weer even terug als Nore in de ochtend naast m’n bed staat met stiften en een buisje glitter... Goedemorgen!
Als ik haar ’s avonds in bed heb gelegd na 20 verhaaltjes, drie slokken water, elke knuffel welterusten wensen, zelluf tanden poetsen en de vraag: ‘slaapt Liz eigenlijk al?’, dan ben ik blij als ik eindelijk met mijn kop koffie op de bank zit. Terwijl ik dan het nieuws bekijk of een keer door Instagram scrol, ben ik zo ongelooflijk dankbaar dat ik al het bovenstaande kán doen, hoe uitdagend een peuter ook kan zijn!
Ouders van Doomijn:
“Ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik dit kán doen, hoe uitdagend een peuter ook kan zijn!”
Zelfredzaam is ze zeker, het duurt alleen iets langer. En haar broek zit langer op haar hoofd dan om haar benen. Maar hé, bekijk het positief: ik ben gelijk wakker! Het eten gaat ook niet altijd vanzelf. Alles wordt verkruimeld, op plekken gestopt waar het niet hoort en de katten worden regelmatig als vuilnisbak gebruikt. En ineens is er dan zo’n moment dat ze opeens de rollen omdraait: ‘Oké, mama één hapje en dan ben ik echt een grote meid. Dan is het klaar.’
Naast het feit dat ik soms een enorm lange adem moet hebben, ik om 10.00 uur ’s ochtends al aan wijn denk én het vijf minuten later nog steeds geen bedtijd is (ja, ook ik heb die klok wel eens vooruit gezet), ben ik ook zó ongelooflijk trots op Nore. Haar doorzettingsvermogen om op elk voertuig te klimmen en weg te steppen, fietsen of rollen en net zo lang te vallen en opstaan tot het lukt. Dat ze haar speen zelf in het water gooit omdat ze met 2,5 jaar vindt: ‘die heb ik niet meer nodig, mama’. De grenzeloze liefde voor haar grote zus en de manier waarop ze naar Liz kijkt en werkelijk alles nadoet (en dat nog lukt ook). En met stip op één: ze laat nooit, maar dan ook nooit, over zich heen lopen. Nore for president.
“Ze laat nooit, maar dan ook nooit, over zich heen lopen. Nore for president!”
Susan (31) en Jasper (34) zijn ouders van Liz (5) en Nore (2,5) en wonen met hun twee katten in een nieuwbouwhuis in Zwolle. Na heel wat jaren als pedagogisch medewerker, werkt Susan sinds 2017 als medewerker marketing & communicatie op het hoofdkantoor van Doomijn.
In de column ‘Ouders van Doomijn’ schrijft een van de medewerkers van Doomijn over de ups en downs van het leven als ouder. Liefde, levensvragen en luiers. Hilarisch, inspirerend, vertederend en soms ook verdrietig. Maar vooral: héél herkenbaar.
Ouders van Doomijn:
Nooit meer op je gemak alleen naar de wc, het woordje ‘papa’ is écht moeilijker dan ‘mama’, vette handjes op de ramen zijn de nieuwe anti-inkijkfolie en mochten ze ooit iemand nodig hebben om Bumba in te spreken, dan ken ik alle afleveringen en teksten uit m’n hoofd. Toegegeven: dat is ook niet zo heel moeilijk. Welkom in het leven met een peuter!
Dat leven kan soms best uitdagend zijn, helemaal met mijn peuter Nore. Ik heb er namelijk zo eentje die vooraan stond in de rij bij het uitdelen van alle typische peuterkwaliteiten. Ik kan ze dagelijks afvinken. Check! Het begint vaak al als we ’s ochtends opstaan. Mijn wekker is geen rustgevend yogadeuntje, maar begint vaak met: ‘MAAAAAMA, ZELLUF DOEN’. En eindigt met ‘NEE!’, wat de vraag ook is. Tenzij het een vraag is met het woord ‘koekje’ erin.
