Die struggles van de eerste dag liggen ver achter ons. Joep op het kinderdagverblijf achterlaten is niet meer zo spannend en gaat niet langer gepaard met tranen. Maar denk maar niet dat het nu vlekkeloos verloopt! Wel bij Joep hoor; hij vindt het superleuk op de opvang. Nee dan Jasper; dát is een ander verhaal… Omdat ik met de fiets naar het werk ga en Jasper met de auto, brengt hij Joep meestal naar de opvang en haalt hem weer op. Heel fijn natuurlijk, maar bij hem gaat het nét even anders dan als ik dat doe. De eerste keer ging dat ongeveer zo: “Hoe was het vandaag op de opvang?” vraag ik Jasper als we ‘s avonds allemaal weer thuis zijn. “Goed,” is zijn antwoord. “Hoe laat heeft hij zijn fles gehad?” “Ja, die heeft hij gehad.” “Hoe láát..?” “Uhm, dat weet ik niet.” “En geslapen?” “Ja, dat ook!” “Hoe lang heeft Joep geslapen?” “Ja, goed geslapen wel.” “Hoe láng..?” “Hm, geen idee eigenlijk.”

Ik ben dus héél goed op de hoogte van wat mijn zoon uitspookt op de opvang. Gelukkig kan ik de leidsters altijd bellen en heb ik de ouderapp nog, maar ik weet wel wat ik in de tussentijd ga doen: flink oefenen met Joep stevig te laten zitten, want ik kan niet wachten tot ik voor het eerst met hem kan fietsen! Dan haal en breng ik hem toch maar iets vaker zelf. 

Eerste keren
Met een brok in mijn keel loop ik weg, draai me nog één keer om en zwaai: ‘dag lieve Joep!’. Ja hoor, daar komen ze. Tranen. Vanochtend maakten Jasper en ik er nog grapjes over. Stellig zei ik dat ik heus niet zou gaan huilen. Wel dus.

We hebben Joep achtergelaten in de kundige handen van de lieve meiden aan de Herenweg en ik weet zeker dat ze supergoed voor hem gaan zorgen. Maar toch… mijn kleine mannetje de eerste keer naar het kinderdagverblijf brengen is niet niks!

Drie maanden lang waren Joep en ik dag in dag uit samen. Rustig opstarten, lekker wandelen, boodschappen doen, koffiedrinken met vriendinnen en kijken bij papa die aan het klussen was in het nieuwe huis. Mijn stoere, vrolijke jongentje en ik leerden elkaar steeds beter kennen. Maar mijn verlof zit er op en ik ga weer aan het werk. Nu moeten we Joep af en toe onderbrengen bij de kinderopvang. Gelukkig mag ik zo vaak als ik wil bellen om te checken hoe het gaat. Maar dat zou ik natuurlijk nóóit doen… Toch? Via de ouderapp sturen de pedagogisch medewerkers mij foto’s en berichtjes over Joep. Hij lijkt het goed naar z’n zin te hebben. Het stelt me gerust. Waren die tranen toch voor niets.