Ouders van Doomijn: Hans-Paul
“Het is ontzettend leuk om te zien hoe Sari steeds duidelijker haar eigen karakter ontwikkelt”
"We hebben geen volledige controle meer over haar doen en laten, en dat betekent: loslaten."
Hans-Paul (37) en Karlijn (34) zijn ouders van kleuter Sari (5) en peuter Josse (3) en wonen in de Zwolse wijk Dieze. Ondanks de liefde van Hans-Paul voor maatschappijleer en sociologie, is hij zijn hele werkzame leven actief in de IT. Het kan verkeren. Als manager ICT bij Travers werkt Hans-Paul nu twee jaar voor Doomijn.
In de column ‘Ouders van Doomijn’ schrijft een van de medewerkers van Doomijn over de ups en downs van het leven als ouder. Liefde, levensvragen en luiers. Hilarisch, inspirerend, vertederend en soms ook verdrietig. Maar vooral: héél herkenbaar.
Verbazingwekkend hoe zelfstandig een vierjarige al kan zijn! Misschien is die hele kleuterperiode voor mij wel spannender dan voor Sari.”
Het leren loslaten werd meteen flink op de proef gesteld in de eerste lockdown. We mochten ineens niet meer mee naar binnen en moesten Sari en haar broertje Josse bij de deur afgeven. In deze periode moesten we ook een schoolkeuze maken. Waar we in eerste instantie nog wel terecht konden voor een rondleiding, mochten we op Sari haar eerste schooldag niet mee de klas in. Alle kinderen verzamelden op het schoolplein bij de leraar en wij als ouders wuifden van een afstandje. Blijkbaar kon Sari best zelf haar jas ophangen en haar gymtas op de juiste kapstok leggen. Ze wist prima om te gaan met een situatie die voor ons heel abnormaal was, maar voor haar zo te zien heel gewoon.
Als ons oudste kind, is bij Sari alles per definitie nieuw. Bijvoorbeeld de stap van het kinderdagverblijf naar de basisschool. Na vier jaar kinderdagverblijf, waar ons kind vooral verzorgd werd, zat ze als vroege leerling van net vier jaar oud ineens tussen de ‘grote’ kinderen op de bso. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons als ouders een flinke overgang!
Op het kinderdagverblijf mochten we met Sari meelopen tot de groep, om met de pedagogisch medewerkers te praten en bijzonderheden te melden. We wisten heel goed wie de andere kinderen waren en welke ouders daarbij hoorden. En toen kwam corona…
Ouders van Doomijn:
“De kleuterleeftijd ervaar ik als een heerlijke periode. Na drie jaar lang luiers, hapjes en slaapjes – een unieke fase die ik overigens niet had willen missen – begonnen de avonturen met Sari. Samen naar de markt op zaterdagochtend, logeren bij een vriend in Groningen of een dagje naar het Zwetsen & Kletsen Festival.
De avonturen zijn dus begonnen, maar daarmee ook het ‘echte’ opvoedwerk. Dit betekent voor ons zowel grenzen aangeven als grenzen opheffen. We hebben geen volledige controle meer over haar doen en laten, en dat betekent: loslaten. Tegelijkertijd komen er ook grenzen bij: niet met vreemde mensen meegaan, ook al zijn ze super aardig. Wat fijn dat ik nu met haar kan overleggen en haar eigen mening kan meewegen in de dingen die we kunnen gaan doen. En die eigen mening is behoorlijk uitgesproken! Over eten en drinken, haar kleding en nou ja, eigenlijk over alles. Het is ontzettend leuk om te zien hoe Sari steeds duidelijker haar eigen karakter ontwikkelt, met een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat blijkt uit uitspraken als: ‘dat is niet eerlijk!’ of: ‘ik mag niets lekkers, dus jij ook niet’. Ook worden de eerste gaten in mijn alwetendheid geschoten. Bijvoorbeeld door vragen als: ‘hoe wordt licht gemaakt’ – euh… – of: ‘ik weet niet zo goed wie ik ben’. Tja…
Ouders van Doomijn: Hans-Paul
Verbazingwekkend hoe zelfstandig een vierjarige al kan zijn! Misschien is die hele kleuterperiode voor mij wel spannender dan voor Sari.”
Het leren loslaten werd meteen flink op de proef gesteld in de eerste lockdown. We mochten ineens niet meer mee naar binnen en moesten Sari en haar broertje Josse bij de deur afgeven. In deze periode moesten we ook een schoolkeuze maken. Waar we in eerste instantie nog wel terecht konden voor een rondleiding, mochten we op Sari haar eerste schooldag niet mee de klas in. Alle kinderen verzamelden op het schoolplein bij de leraar en wij als ouders wuifden van een afstandje. Blijkbaar kon Sari best zelf haar jas ophangen en haar gymtas op de juiste kapstok leggen. Ze wist prima om te gaan met een situatie die voor ons heel abnormaal was, maar voor haar zo te zien heel gewoon.
“Het is ontzettend leuk om te zien hoe Sari steeds duidelijker haar eigen karakter ontwikkelt”
Als ons oudste kind, is bij Sari alles per definitie nieuw. Bijvoorbeeld de stap van het kinderdagverblijf naar de basisschool. Na vier jaar kinderdagverblijf, waar ons kind vooral verzorgd werd, zat ze als vroege leerling van net vier jaar oud ineens tussen de ‘grote’ kinderen op de bso. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons als ouders een flinke overgang!
Op het kinderdagverblijf mochten we met Sari meelopen tot de groep, om met de pedagogisch medewerkers te praten en bijzonderheden te melden. We wisten heel goed wie de andere kinderen waren en welke ouders daarbij hoorden. En toen kwam corona…
“De kleuterleeftijd ervaar ik als een heerlijke periode. Na drie jaar lang luiers, hapjes en slaapjes – een unieke fase die ik overigens niet had willen missen – begonnen de avonturen met Sari. Samen naar de markt op zaterdagochtend, logeren bij een vriend in Groningen of een dagje naar het Zwetsen & Kletsen Festival.
De avonturen zijn dus begonnen, maar daarmee ook het ‘echte’ opvoedwerk. Dit betekent voor ons zowel grenzen aangeven als grenzen opheffen. We hebben geen volledige controle meer over haar doen en laten, en dat betekent: loslaten. Tegelijkertijd komen er ook grenzen bij: niet met vreemde mensen meegaan, ook al zijn ze super aardig. Wat fijn dat ik nu met haar kan overleggen en haar eigen mening kan meewegen in de dingen die we kunnen gaan doen. En die eigen mening is behoorlijk uitgesproken! Over eten en drinken, haar kleding en nou ja, eigenlijk over alles. Het is ontzettend leuk om te zien hoe Sari steeds duidelijker haar eigen karakter ontwikkelt, met een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat blijkt uit uitspraken als: ‘dat is niet eerlijk!’ of: ‘ik mag niets lekkers, dus jij ook niet’. Ook worden de eerste gaten in mijn alwetendheid geschoten. Bijvoorbeeld door vragen als: ‘hoe wordt licht gemaakt’ – euh… – of: ‘ik weet niet zo goed wie ik ben’. Tja…
"We hebben geen volledige controle meer over haar doen en laten, en dat betekent: loslaten."
Hans-Paul (37) en Karlijn (34) zijn ouders van kleuter Sari (5) en peuter Josse (3) en wonen in de Zwolse wijk Dieze. Ondanks de liefde van Hans-Paul voor maatschappijleer en sociologie, is hij zijn hele werkzame leven actief in de IT. Het kan verkeren. Als manager ICT bij Travers werkt Hans-Paul nu twee jaar voor Doomijn.
In de column ‘Ouders van Doomijn’ schrijft een van de medewerkers van Doomijn over de ups en downs van het leven als ouder. Liefde, levensvragen en luiers. Hilarisch, inspirerend, vertederend en soms ook verdrietig. Maar vooral: héél herkenbaar.
Ouders van Doomijn: