Ik denk dat deze foto precies uitdrukt wat verwondering is: het is een mix van verbazing, ongeloof en verrassing. Het leuke is dat verwondering als een rode draad door het hele leven loopt. Nog steeds zie ik bij diezelfde zoon, die inmiddels twintig jaar is, momenten van ultieme verwondering. Tegenwoordig hangt dat vaak samen met een auto-onderdeel, dat het niet meer doet of plotseling juist weer wel, of bij een apparaat dat hij zojuist uit elkaar heeft gesloopt om de binnenkant te bekijken. Of met dingen die in de wereld gebeuren, die bij iedereen wel eens verwondering oproepen.
De essentie van verwondering is dat je met een open en nieuwsgierige blik naar de wereld kijkt. Bij Doomijn staat deze verwondering centraal: samen met de kinderen verwonderen wij ons over kruipende wormen, ritselende blaadjes, regendruppels op het raam of een toren van blokken die zomaar omvalt. Door te ontdekken, voelen, ruiken en proeven, leren kinderen hoe het leven werkt.
Het is niet voor niets dat Aristoteles lang geleden al zei dat verwondering het begin van alle wijsheid is. Juist daarom is het belangrijk om deze natuurlijke eigenschap, die vooral bij kinderen zo kenmerkend is, te koesteren, aan te wakkeren en warm te houden. En omdat wij met een open blik kijken naar een kind, hebben wij het voorrecht om ons óók te mogen verwonderen over die fantastische wezentjes, die zomaar vanzelf groeien, dingen ontdekken, tegen ons gaan praten en zelfstandig op onderzoek uit gaan. Bij Doomijn zien we dit iedere dag. Voor mij is er daarom geen mooier werkveld op aarde dan de kinderopvang!
In dit themanummer laten wij jou graag de kracht van verwondering zien. Ik hoop dat het je inspireert en tot verwondering brengt.
Verwondering
Laatst vond ik een foto terug van mijn beide zoons, toen ze nog heel klein waren. De oudste van de twee was nog geen twee jaar oud en kijkt op deze foto aandachtig naar zijn pasgeboren broertje. Uit zijn houding en zijn blik valt op te maken dat hij niet zo goed weet wat hij met dat ‘ding’ – wat is het eigenlijk? – aan moet. Op de foto wordt het kleine jochie aandachtig bestudeerd, bevoeld en aan alle kanten bekeken. Mijn oudste zoon begrijpt er overduidelijk niets van. Plotseling is er zomaar nog ‘iets’ in huis gekomen dat een beetje op hemzelf lijkt. Of is het iets heel anders?
Ik denk dat deze foto precies uitdrukt wat verwondering is: het is een mix van verbazing, ongeloof en verrassing. Het leuke is dat verwondering als een rode draad door het hele leven loopt. Nog steeds zie ik bij diezelfde zoon, die inmiddels twintig jaar is, momenten van ultieme verwondering. Tegenwoordig hangt dat vaak samen met een auto-onderdeel, dat het niet meer doet of plotseling juist weer wel, of bij een apparaat dat hij zojuist uit elkaar heeft gesloopt om de binnenkant te bekijken. Of met dingen die in de wereld gebeuren, die bij iedereen wel eens verwondering oproepen.
De essentie van verwondering is dat je met een open en nieuwsgierige blik naar de wereld kijkt. Bij Doomijn staat deze verwondering centraal: samen met de kinderen verwonderen wij ons over kruipende wormen, ritselende blaadjes, regendruppels op het raam of een toren van blokken die zomaar omvalt. Door te ontdekken, voelen, ruiken en proeven, leren kinderen hoe het leven werkt.
Het is niet voor niets dat Aristoteles lang geleden al zei dat verwondering het begin van alle wijsheid is. Juist daarom is het belangrijk om deze natuurlijke eigenschap, die vooral bij kinderen zo kenmerkend is, te koesteren, aan te wakkeren en warm te houden. En omdat wij met een open blik kijken naar een kind, hebben wij het voorrecht om ons óók te mogen verwonderen over die fantastische wezentjes, die zomaar vanzelf groeien, dingen ontdekken, tegen ons gaan praten en zelfstandig op onderzoek uit gaan. Bij Doomijn zien we dit iedere dag. Voor mij is er daarom geen mooier werkveld op aarde dan de kinderopvang!
In dit themanummer laten wij jou graag de kracht van verwondering zien. Ik hoop dat het je inspireert en tot verwondering brengt.
Verwondering
Laatst vond ik een foto terug van mijn beide zoons, toen ze nog heel klein waren. De oudste van de twee was nog geen twee jaar oud en kijkt op deze foto aandachtig naar zijn pasgeboren broertje. Uit zijn houding en zijn blik valt op te maken dat hij niet zo goed weet wat hij met dat ‘ding’ – wat is het eigenlijk? – aan moet. Op de foto wordt het kleine jochie aandachtig bestudeerd, bevoeld en aan alle kanten bekeken. Mijn oudste zoon begrijpt er overduidelijk niets van. Plotseling is er zomaar nog ‘iets’ in huis gekomen dat een beetje op hemzelf lijkt. Of is het iets heel anders?
