De verwondering van eeneiige tweelingen
Identiek en uniek
Paul (40) en Nienke (39) wonen met hun zoons Demy (9) en eeneiige tweeling Joey en Aiden (4) heel gelukkig in een prachtige woning met grote tuin in Zwolle Zuid. Dat is ook wel fijn, want met drie rauwdouwers in huis is het nooit stil. “Ze weten zich gelukkig altijd te vermaken, maar dat gaat niet zonder geluid of een rommelige woonkamer, het zijn wel écht jongens. Ach, zolang ze gelukkig zijn is het al gauw goed!”
Joey & Aiden (4)
Paulien & Denise (42)
Al 42 jaar lang zijn Paulien en Denise een eeneiige tweeling. Verwonderend, bijzonder, maar vooral écht waardevol, vinden zij zelf. Als Financial Controller op de financiële afdeling van Doomijn Kinderopvang is Paulien geen onbekende. En Denise? Zij doet hetzelfde, maar dan bij Achmea. Denise: “Dat vinden we zelf wel grappig, terwijl ik vroeger dus een hele andere baan voor ogen had dan Paulien. Zo zie je maar weer, we zijn nog steeds in veel dingen hetzelfde.”
Lize & Fieke (7)
Sander en Hetty (beide 40) en hun dochters Merel (acht) en ééneiige tweeling Lize en Fieke (7) wonen al heel wat jaren in het altijd mooie Lemele. Lize en Fieke houden allebei van knutselen, fietsen én in de zandbak spelen. Lize kun je niet blijer maken dan met het eten van een galiameloen. En Fieke? Die heeft liever een watermeloen. Dat er dus wel degelijk verschil is tussen identieke tweelingen bewijzen Lize en Fieke wel.
Een identieke tweeling is natuurlijk ontzettend bijzonder. Heel verwonderend zelfs! Van dezelfde ogen tot dezelfde haarkleur, dezelfde stem én soms zelfs moedervlekken op dezelfde plek. Maar is dat met het innerlijk net zo? Hebben identieke tweelingen dezelfde hobby’s, favoriete gerechten of dezelfde keuze in vriendjes en vriendinnetjes? Wij zochten het uit en gingen langs bij drie eeneiige tweelingen.
“Als we in de verre toekomst konden kijken, dan hopen we dat Fieke en Lize dezelfde band houden als nu. Dat ze altijd bij elkaar én natuurlijk bij hun grote zus terecht kunnen”, zegt Hetty, kijkend naar Fieke en Lize. “Qua werk? Ik denk dat Lize de verzorgende kant op gaat, en Fieke wordt ingenieur, die gaat iets ontwerpen of bouwen”, zegt Sander vol trots. “En voor de toekomst, íets dichterbij… is er nog een tweeling op komst! Het zusje van Hetty is nu ook zwanger van een tweeling. Dat is toch bijzonder? We kijken daar vol verwondering naar uit! We zijn benieuwd of zij net zo verschillend zijn als Fieke en Lize.”
Waar Hetty de tweeling vanaf het begin al uit elkaar kan houden, geeft Sander heel eerlijk toe dat hij soms wel even twee keer moest kijken. “Waar Hetty gelijk wist wie wie was door een houding of een blik of gewoonweg een gevoel, moest ik wel even zoeken naar punten van herkenning.” Hetty lacht: “Nou als ze zouden opbellen, weet ik vanaf hun stem niet gelijk wie het is, meer op welke manier ze iets zeggen. We proberen ze wel andere kleren aan te doen of verschillende haarstijlen. Zo heeft Fieke vaak twee staartjes of knotjes en Lize één staart, maar heel eerlijk… soms is het zo’n strijd in de ochtend dat ze hetzelfde aan willen. Daar heb ik op dat moment écht niet altijd tijd voor en trekken ze die dag gewoon hetzelfde aan. Ook de juf of meester heeft dan soms moeite om ze uit elkaar te houden. Dat vinden Fieke en Lize dan wel weer erg grappig.”
“Qua uiterlijk lijken ze inderdaad heel veel op elkaar, maar qua innerlijk is het écht een wereld van verschil!”, vertelt Hetty glunderend. “Eigenlijk is het wel heel bijzonder om moeder te zijn van een tweeling. Ik wist dat de kans heel groot was, gezien het in mijn familie veel voorkomt. Even slikken natuurlijk in het begin, maar het sloeg al gauw om naar geluk, verwondering en hoe bijzonder het is. Qua ontwikkeling was Lize wat sneller dan Fieke. Lize kon al snel lopen terwijl Fieke er nog op de billen naast zat, maar in de jaren daarna liep het aardig gelijk op.” Dat Fieke qua innerlijk echt wel wat pittiger is dan Lize, dat was al wel duidelijk toen ze in de buik zat én vlak daarna. Hetty: “Fieke heeft echt moeten leren vechten, zij was bijvoorbeeld al wat sneller van de intensive care af dan Lize.”
“Fieke lust dus écht geen galiameloen, dat vind ik super lekker!”
“Tijdens de zwangerschap was er al een groot verschil tussen beiden.”
“Tijdens de zwangerschap was er al een groot verschil tussen beiden. Er werd bij de tweeling vanaf 16 weken zwangerschap een bijzondere aandoening geconstateerd: ‘TAS’. Fieke doneerde haar rode bloedcellen aan Lize, waardoor Lize na de geboorte heel rood was in vergelijking met Fieke.” Vanaf het begin was het een spannende zwangerschap, geeft Sander aan: “Hetty moest vanaf zestien weken al naar Leiden toe en stond onder streng toezicht. Met 31 weken is de tweeling geboren en moesten we zeker acht weken in het ziekenhuis blijven. Wat het effect is op de lange termijn weten ze nog niet, daarom zitten we ook nog in een soort studie-onderzoek van het ziekenhuis in Leiden. Nu zijn het twee prachtige dames en merken we eigenlijk niks geks ten opzichte van andere kinderen.”
Lize & Fieke (7)
Sander en Hetty (beide 40) en hun dochters Merel (8) en ééneiige tweeling Lize en Fieke (7) wonen al heel wat jaren in het altijd mooie Lemele. Lize en Fieke houden allebei van knutselen, fietsen én in de zandbak spelen. Lize kun je niet blijer maken dan met het eten van een galiameloen. En Fieke? Die heeft liever een watermeloen. Dat er dus wel degelijk verschil is tussen identieke tweelingen bewijzen Lize en Fieke wel.
Vanaf de zwangerschap wilde de moeder van Paulien en Denise al twee eigen persoontjes ontwikkelen. Waar de vader zich daar niet zo mee bezig hield, wist hun moeder het zeker: ‘ze zijn uniek als tweeling, maar ook uniek als zichzelf’. Vanaf dat moment kregen ze dus niet alleen hun eigen bedje, speelgoed of kamer, maar zagen ze er qua uiterlijk ook hier en daar wel verschillend uit. Een ander kleur shirtje, het haar anders of gewoon andere schoenen. “Ik had twee moedervlekken in mijn nek. Als mensen het niet meer wisten dan keken ze daar naar”, aldus Denise. Volgens Paulien veranderde dat niets aan het innerlijk: “We waren eigenlijk vanaf de geboorte al één. We hadden ons eigen taaltje, speelden in onze jeugd met hetzelfde vriendinnetje Bianca en zaten zelfs tot aan het hbo in dezelfde klas. We hebben samen afgestudeerd, bijzonder toch?”
“We hebben in onze jeugd altijd elkaar gehad en iemand om mee te spelen”
Als Denise en Paulien terugkijken op hun leven, dan zien zij wel het grote voordeel en het bijzondere aan het zijn van een tweeling. Paulien: “We hebben in onze jeugd altijd elkaar gehad en iemand om mee te spelen. Dat is zó handig, helemaal nu in coronatijd, kan ik me zo voorstellen. Natuurlijk is het pittig voor ouders, maar als je als kinderen elkaar hebt, hoeven ouders je ook niet zoveel te vermaken.” Ze deden niet alleen vroeger alles samen, maar gingen tot twee jaar geleden ook nog regelmatig met elkaar naar een resort. “Het is zo fijn om met iemand op vakantie te gaan die je door en door kent”, vindt Denise. “Je hoeft je niet anders voor te doen. Een verademing! Dus inderdaad, op het feit na dat ik écht geen boerenkool lust en Paulien wel, en we in een andere levensfase zitten, zijn we echt nog steeds best wel hetzelfde!”
Denise en Paulien hadden een vrij rustige jeugd. Haalden eigenlijk nooit grapjes uit, waren in de puberteit niet overdreven opstandig en maakten eigenlijk nooit misbruik van het feit dat ze een tweeling zijn. “Daar hadden we het inderdaad van de week nog over, we waren veel te braaf! We hadden veel meer kattenkwaad uit kunnen halen, maar tijdens onze puberteit konden ze ons wel iets meer uit elkaar halen. Denise had wat meer jeugdpuistjes dan ik, ze was soms dus wel jaloers op mijn egale huid.” Er waren ook wel dingen waar Paulien wat meer van had willen hebben: “Denise was iets beter in tennissen. Dat is dan weer het nadeel dat je dan een tweeling bent, want dan heb je tijdens een wedstrijd afspraken gemaakt om in punten gelijk op te gaan, maar Denise dacht daar anders over en ging toch haar eigen wedstrijd spelen!” Met als gevolg een gefrustreerde Paulien. “We maakten het daarna altijd wel weer goed.”
“We hadden een leuke jeugd met jongens die niet konden kiezen tussen jou of mij, weet je nog?”
Natuurlijk is de band niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Ook Denise en Paulien konden flink ruzie maken, zoals op het moment dat ze hetzelfde vriendje hadden in groep 8. Maar toen dat toch niet beviel, hadden ze het ook wel weer snel bijgelegd. “Nu is onze smaak qua mannen wel veranderd. Ik val op wat andere types dan Paulien, al hadden we een leuke jeugd met jongens die niet konden kiezen tussen jou of mij, weet je nog Paulien?” glundert Denise. “Ja, ik ben al sinds 1995 samen met Steven, maar hij vond Denise eerst leuk en een goede vriend van Steven mij. Tot ze ons innerlijk leerden kennen en toch wel kleine verschillen zagen, spraken ze af om te wisselen. Steven bleek het karakter van mij toch iets leuker te vinden, het waren toch de kleine verschilletjes. In 2007 zijn wij getrouwd en hebben wij samen twee prachtige zoons van 11 en 8 jaar.
Tussen die vriend en Denise is het niets geworden. Denise is inmiddels helemaal gelukkig met Dennis, en heeft een kleine van 10 maanden. “Ik zie het kind van mijn zus écht als eentje van mijzelf”, vertelt Paulien. “Dat vind ik zó bijzonder, daarin merk je wel onze band als tweeling.” Denise ziet dat precies hetzelfde: “Sommige vriendinnen zijn wel jaloers op de band die wij hebben. Wij hoeven elkaar maar aan te kijken of we weten wat we bedoelen, het is zelfs zo dat we op hetzelfde moment aan elkaar denken en elkaar appen. Dat blijft zo verwonderend! Al moesten onze partners er in het begin wel aan wennen, alles wat er gebeurt vertellen Paulien en ik elkaar, niks blijft geheim”, geeft Denise toe.
“Na een smeekbede mochten we weer bij elkaar in de klas”
In de eerste klas zijn ze eventjes gescheiden geweest. “Op ons 11e zijn we verhuisd naar Curaçao, vanwege een nieuwe baan in de wegenbouw van onze vader. Paulien kwam in een klas terecht met allemaal Nederlandse kinderen en ik in een klas waar eigenlijk niemand de moeite deed om de Nederlandse taal te spreken. Na een smeekbede mochten we weer bij elkaar in de klas, maar dat pakte toch iets anders uit. We werden namelijk beiden in de klas van mij gezet”, vertelt Denise. “Maar ook op dat soort momenten zijn we gewoon heel blij dat we elkaar hebben. Helaas kon onze broer Mark, die inmiddels al 46 jaar is, niet verder met een vervolg opleiding en zijn we na drie jaar weer terug naar Nederland gegaan.” Bij terugkomst is de familie in Dronten gaan wonen. De meiden gingen naar een school in Kampen en hebben daar hun middelbare school afgerond. Met hier en daar een ander vakkenpakket zijn ze toch beiden geëindigd in de financiële sector.
Paulien & Denise (42)
Al 42 jaar lang zijn Denise en Paulien een eeneiige tweeling. Verwonderend, bijzonder, maar vooral écht waardevol, vinden zij zelf. Als Financial Controller op de financiële afdeling van Doomijn Kinderopvang is Paulien geen onbekende. En Denise? Zij doet hetzelfde, maar dan bij Achmea. Denise: “Dat vinden we zelf wel grappig, terwijl ik vroeger dus een hele andere baan voor ogen had dan Paulien. Zo zie je maar weer, we zijn nog steeds in veel dingen hetzelfde.”
De tweeling gaat naar dezelfde school en zit ook bij elkaar in de klas. Daardoor is er soms ook weer wat meer rust in huis. ‘Je kan het wel echt tropenjaren noemen met deze drie jongens. Je wilt ze ook niks te kort doen, maar soms is tijd voor jezelf ook zo fijn. Gelukkig hebben ze altijd elkaar te spelen en hoef ik ze niet altijd te vermaken. Ik hoop zo dat als ze opgroeien, ze later ook zoveel aan elkaar hebben. Als ik in de toekomst zou kunnen kijken, dan wordt Joey misschien wel profvoetballer. Hij houdt namelijk heel erg van voetballen. En wat Aiden wil worden? Hij weet het zeker: “Krokodil natuurlijk, die heeft zelfs mijn lievelingskleur!”
“Ik word later krokodil, die heeft zelfs mijn lievelingskleur!”
“We hebben dezelfde sokken en broek. Dan zie je gelijk dat we een tweeling zijn!”
Dat een karakter soms kan omslaan bewijzen Aiden en Joey wel. “Aiden was als baby wat eerder met klankjes en geluiden. Joey was meer gefrustreerd, wilde meer, was sneller boos, maar ging ook eerder draaien en kruipen. Nu kan Aiden zich heel snel boos maken om dingen en is Joey wat rustiger. Joey kan zich ook iets beter uitdrukken. Aiden zit daarentegen wat meer in zijn eigen wereldje. Soms vraag ik mij weleens af of hij me nou echt niet hoort, of doet alsof.”
Grote broer Demy denkt daar wel wat anders over: “Ik was heel vaak in het ziekenhuis bij mijn twee broertjes en ook wel gezellig bij opa en oma, maar ik wist niet eens meer waar de trap was toen ik weer thuis kwam mét mijn broertjes. Dat was ook wel weer grappig!” Nienke moet er om lachen: “Ja, het heeft ook wel impact gehad op hem, hij heeft het er nu nog over, terwijl hij toen wel klein was. Gelukkig kan hij er grapjes over maken en is nu alles weer zoals het hoort, liefdevol thuis.”
“We moesten inderdaad wel eventjes slikken toen we hoorde dat het een tweeling zou worden, Demy wilde heel graag een broertje of een zusje en wij natuurlijk ook, maar al gauw voelde het al heel vertrouwd. Het is net alsof we het al wisten.” geeft Nienke aan. “Joey en Aiden zijn met 37 weken geboren en het was wel even spannend in het begin. Aiden had last van bloedverlies en zuurstofgebrek. Na de geboorte moest hij dus direct een bloedtransfusie en werd hij in slaap gehouden in combinatie met een bodycooling. Hij moest een constante temperatuur hebben van 35 graden. Ik weet nog hoe stressvol het was, maar gelukkig heeft hij er niks aan overgehouden en gaan ze qua ontwikkeling helemaal gelijk op.”
Joey & Aiden (4)
Paul (40) en Nienke (39) wonen met hun zoons Demy (9) en eeneiige tweeling Joey en Aiden (4) heel gelukkig in een prachtige woning met grote tuin in Zwolle Zuid. Dat is ook wel fijn, want met drie rauwdouwers in huis is het nooit stil. “Ze weten zich gelukkig altijd te vermaken, maar dat gaat niet zonder geluid of een rommelige woonkamer, het zijn wel écht jongens. Ach, zolang ze gelukkig zijn is het al gauw goed!”
Het jongenshuishouden van familie Brinkers gaat gepaard met ruzies, geschreeuw of een beuk hier en daar, maar ook dat is vaak snel opgelost. “Ze zijn van nature wel heel erg zorgzaam naar elkaar. Ze kunnen elkaar soms de hersens inslaan, maar de minuut erna maken ze weer grapjes. Ze spelen soms ook wel apart, maar spelen dan zo dat ze met de rug tegen elkaar aanzitten zodat ze wel in elkaars nabijheid zijn.
Zo verwonderend om te zien.” Ook ‘s nachts zijn ze dicht bij elkaar te vinden. “Joey en Aiden hebben samen één groot bed. Ze vinden het heerlijk, en keten eigenlijk nooit ’s avonds. Ik ben wel benieuwd hoe lang dat goed gaat”, lacht Nienke. “Hun favoriete bezigheid? Dat is absoluut het bad. Ze kunnen daar uren in spelen. Heerlijk om te zien!”
“Ik weet altijd precies wie er van de trap af komt lopen en aan het stemmetje kan ik het ook horen”
Joey en Aiden lijken erg op elkaar en mag je met recht een eeneiige tweeling noemen. Demy weet ze gelukkig altijd goed uit elkaar te houden. “Ik weet altijd precies wie er van de trap af komt lopen en aan het stemmetje kan ik het ook horen. Ik speel altijd graag met hen!” Nienke beaamt dit: “Ze lijken inderdaad wel veel op elkaar, maar het is net de houding of een blik die anders is. Soms doe ik hun haar ook anders en zorg ik dat ze naar school allebei een andere outfit aan hebben. En als de juf of wij het echt niet meer weten, dan hebben we een goed herkenningspunt, Joey heeft namelijk een moedervlek op z’n rug. Maar écht, we hebben alleen maar lof voor de pedagogisch medewerkers bij Doomijn! Ze wisten tijdens de overdracht altijd over wie ze het hadden. De jongens werden, en worden nu ook op school, echt goed gezien!’
Paul (40) en Nienke (39) wonen met hun zoons Demy (9) en eeneiige tweeling Joey en Aiden (4) heel gelukkig in een prachtige woning met grote tuin in Zwolle Zuid. Dat is ook wel fijn, want met drie rauwdouwers in huis is het nooit stil. “Ze weten zich gelukkig altijd te vermaken, maar dat gaat niet zonder geluid of een rommelige woonkamer, het zijn wel écht jongens. Ach, zolang ze gelukkig zijn is het al gauw goed!”
Joey & Aiden (4)
Paulien & Denise (42)
Al 42 jaar lang zijn Paulien en Denise een eeneiige tweeling. Verwonderend, bijzonder, maar vooral écht waardevol, vinden zij zelf. Als Financial Controller op de financiële afdeling van Doomijn Kinderopvang is Paulien geen onbekende. En Denise? Zij doet hetzelfde, maar dan bij Achmea. Denise: “Dat vinden we zelf wel grappig, terwijl ik vroeger dus een hele andere baan voor ogen had dan Paulien. Zo zie je maar weer, we zijn nog steeds in veel dingen hetzelfde.”
Lize & Fieke (7)
Sander en Hetty (beide 40) en hun dochters Merel (acht) en ééneiige tweeling Lize en Fieke (7) wonen al heel wat jaren in het altijd mooie Lemele. Lize en Fieke houden allebei van knutselen, fietsen én in de zandbak spelen. Lize kun je niet blijer maken dan met het eten van een galiameloen. En Fieke? Die heeft liever een watermeloen. Dat er dus wel degelijk verschil is tussen identieke tweelingen bewijzen Lize en Fieke wel.
De verwondering van eeneiige tweelingen
Identiek en uniek
Een identieke tweeling is natuurlijk ontzettend bijzonder. Heel verwonderend zelfs! Van dezelfde ogen tot dezelfde haarkleur, dezelfde stem én soms zelfs moedervlekken op dezelfde plek. Maar is dat met het innerlijk net zo? Hebben identieke tweelingen dezelfde hobby’s, favoriete gerechten of dezelfde keuze in vriendjes en vriendinnetjes? Wij zochten het uit en gingen langs bij drie eeneiige tweelingen.
“Als we in de verre toekomst konden kijken, dan hopen we dat Fieke en Lize dezelfde band houden als nu. Dat ze altijd bij elkaar én natuurlijk bij hun grote zus terecht kunnen”, zegt Hetty, kijkend naar Fieke en Lize. “Qua werk? Ik denk dat Lize de verzorgende kant op gaat, en Fieke wordt ingenieur, die gaat iets ontwerpen of bouwen”, zegt Sander vol trots. “En voor de toekomst, íets dichterbij… is er nog een tweeling op komst! Het zusje van Hetty is nu ook zwanger van een tweeling. Dat is toch bijzonder? We kijken daar vol verwondering naar uit! We zijn benieuwd of zij net zo verschillend zijn als Fieke en Lize.”
Waar Hetty de tweeling vanaf het begin al uit elkaar kan houden, geeft Sander heel eerlijk toe dat hij soms wel even twee keer moest kijken. “Waar Hetty gelijk wist wie wie was door een houding of een blik of gewoonweg een gevoel, moest ik wel even zoeken naar punten van herkenning.” Hetty lacht: “Nou als ze zouden opbellen, weet ik vanaf hun stem niet gelijk wie het is, meer op welke manier ze iets zeggen. We proberen ze wel andere kleren aan te doen of verschillende haarstijlen. Zo heeft Fieke vaak twee staartjes of knotjes en Lize één staart, maar heel eerlijk… soms is het zo’n strijd in de ochtend dat ze hetzelfde aan willen. Daar heb ik op dat moment écht niet altijd tijd voor en trekken ze die dag gewoon hetzelfde aan. Ook de juf of meester heeft dan soms moeite om ze uit elkaar te houden. Dat vinden Fieke en Lize dan wel weer erg grappig.”
“Qua uiterlijk lijken ze inderdaad heel veel op elkaar, maar qua innerlijk is het écht een wereld van verschil!”, vertelt Hetty glunderend. “Eigenlijk is het wel heel bijzonder om moeder te zijn van een tweeling. Ik wist dat de kans heel groot was, gezien het in mijn familie veel voorkomt. Even slikken natuurlijk in het begin, maar het sloeg al gauw om naar geluk, verwondering en hoe bijzonder het is. Qua ontwikkeling was Lize wat sneller dan Fieke. Lize kon al snel lopen terwijl Fieke er nog op de billen naast zat, maar in de jaren daarna liep het aardig gelijk op.” Dat Fieke qua innerlijk echt wel wat pittiger is dan Lize, dat was al wel duidelijk toen ze in de buik zat én vlak daarna. Hetty: “Fieke heeft echt moeten leren vechten, zij was bijvoorbeeld al wat sneller van de intensive care af dan Lize.”
“Tijdens de zwangerschap was er al een groot verschil tussen beiden.”
“Tijdens de zwangerschap was er al een groot verschil tussen beiden. Er werd bij de tweeling vanaf 16 weken zwangerschap een bijzondere aandoening geconstateerd: ‘TAS’. Fieke doneerde haar rode bloedcellen aan Lize, waardoor Lize na de geboorte heel rood was in vergelijking met Fieke.” Vanaf het begin was het een spannende zwangerschap, geeft Sander aan: “Hetty moest vanaf zestien weken al naar Leiden toe en stond onder streng toezicht. Met 31 weken is de tweeling geboren en moesten we zeker acht weken in het ziekenhuis blijven. Wat het effect is op de lange termijn weten ze nog niet, daarom zitten we ook nog in een soort studie-onderzoek van het ziekenhuis in Leiden. Nu zijn het twee prachtige dames en merken we eigenlijk niks geks ten opzichte van andere kinderen.”
Sander en Hetty (beide 40) en hun dochters Merel (8) en ééneiige tweeling Lize en Fieke (7) wonen al heel wat jaren in het altijd mooie Lemele. Lize en Fieke houden allebei van knutselen, fietsen én in de zandbak spelen. Lize kun je niet blijer maken dan met het eten van een galiameloen. En Fieke? Die heeft liever een watermeloen. Dat er dus wel degelijk verschil is tussen identieke tweelingen bewijzen Lize en Fieke wel.
Lize & Fieke (7)
“We hebben in onze jeugd altijd elkaar gehad en iemand om mee te spelen”
Als Denise en Paulien terugkijken op hun leven, dan zien zij wel het grote voordeel en het bijzondere aan het zijn van een tweeling. Paulien: “We hebben in onze jeugd altijd elkaar gehad en iemand om mee te spelen. Dat is zó handig, helemaal nu in coronatijd, kan ik me zo voorstellen. Natuurlijk is het pittig voor ouders, maar als je als kinderen elkaar hebt, hoeven ouders je ook niet zoveel te vermaken.” Ze deden niet alleen vroeger alles samen, maar gingen tot twee jaar geleden ook nog regelmatig met elkaar naar een resort. “Het is zo fijn om met iemand op vakantie te gaan die je door en door kent”, vindt Denise. “Je hoeft je niet anders voor te doen. Een verademing! Dus inderdaad, op het feit na dat ik écht geen boerenkool lust en Paulien wel, en we in een andere levensfase zitten, zijn we echt nog steeds best wel hetzelfde!”
Denise en Paulien hadden een vrij rustige jeugd. Haalden eigenlijk nooit grapjes uit, waren in de puberteit niet overdreven opstandig en maakten eigenlijk nooit misbruik van het feit dat ze een tweeling zijn. “Daar hadden we het inderdaad van de week nog over, we waren veel te braaf! We hadden veel meer kattenkwaad uit kunnen halen, maar tijdens onze puberteit konden ze ons wel iets meer uit elkaar halen. Denise had wat meer jeugdpuistjes dan ik, ze was soms dus wel jaloers op mijn egale huid.” Er waren ook wel dingen waar Paulien wat meer van had willen hebben: “Denise was iets beter in tennissen. Dat is dan weer het nadeel dat je dan een tweeling bent, want dan heb je tijdens een wedstrijd afspraken gemaakt om in punten gelijk op te gaan, maar Denise dacht daar anders over en ging toch haar eigen wedstrijd spelen!” Met als gevolg een gefrustreerde Paulien. “We maakten het daarna altijd wel weer goed.”
“We hadden een leuke jeugd met jongens die niet konden kiezen tussen jou of mij, weet je nog?”
Natuurlijk is de band niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Ook Denise en Paulien konden flink ruzie maken, zoals op het moment dat ze hetzelfde vriendje hadden in groep 8. Maar toen dat toch niet beviel, hadden ze het ook wel weer snel bijgelegd. “Nu is onze smaak qua mannen wel veranderd. Ik val op wat andere types dan Paulien, al hadden we een leuke jeugd met jongens die niet konden kiezen tussen jou of mij, weet je nog Paulien?” glundert Denise. “Ja, ik ben al sinds 1995 samen met Steven, maar hij vond Denise eerst leuk en een goede vriend van Steven mij. Tot ze ons innerlijk leerden kennen en toch wel kleine verschillen zagen, spraken ze af om te wisselen. Steven bleek het karakter van mij toch iets leuker te vinden, het waren toch de kleine verschilletjes. In 2007 zijn wij getrouwd en hebben wij samen twee prachtige zoons van 11 en 8 jaar.
Tussen die vriend en Denise is het niets geworden. Denise is inmiddels helemaal gelukkig met Dennis, en heeft een kleine van 10 maanden. “Ik zie het kind van mijn zus écht als eentje van mijzelf”, vertelt Paulien. “Dat vind ik zó bijzonder, daarin merk je wel onze band als tweeling.” Denise ziet dat precies hetzelfde: “Sommige vriendinnen zijn wel jaloers op de band die wij hebben. Wij hoeven elkaar maar aan te kijken of we weten wat we bedoelen, het is zelfs zo dat we op hetzelfde moment aan elkaar denken en elkaar appen. Dat blijft zo verwonderend! Al moesten onze partners er in het begin wel aan wennen, alles wat er gebeurt vertellen Paulien en ik elkaar, niks blijft geheim”, geeft Denise toe.
“Na een smeekbede mochten we weer bij elkaar in de klas”
In de eerste klas zijn ze eventjes gescheiden geweest. “Op ons 11e zijn we verhuisd naar Curaçao, vanwege een nieuwe baan in de wegenbouw van onze vader. Paulien kwam in een klas terecht met allemaal Nederlandse kinderen en ik in een klas waar eigenlijk niemand de moeite deed om de Nederlandse taal te spreken. Na een smeekbede mochten we weer bij elkaar in de klas, maar dat pakte toch iets anders uit. We werden namelijk beiden in de klas van mij gezet”, vertelt Denise. “Maar ook op dat soort momenten zijn we gewoon heel blij dat we elkaar hebben. Helaas kon onze broer Mark, die inmiddels al 46 jaar is, niet verder met een vervolg opleiding en zijn we na drie jaar weer terug naar Nederland gegaan.” Bij terugkomst is de familie in Dronten gaan wonen. De meiden gingen naar een school in Kampen en hebben daar hun middelbare school afgerond. Met hier en daar een ander vakkenpakket zijn ze toch beiden geëindigd in de financiële sector.
Vanaf de zwangerschap wilde de moeder van Paulien en Denise al twee eigen persoontjes ontwikkelen. Waar de vader zich daar niet zo mee bezig hield, wist hun moeder het zeker: ‘ze zijn uniek als tweeling, maar ook uniek als zichzelf’. Vanaf dat moment kregen ze dus niet alleen hun eigen bedje, speelgoed of kamer, maar zagen ze er qua uiterlijk ook hier en daar wel verschillend uit. Een ander kleur shirtje, het haar anders of gewoon andere schoenen. “Ik had twee moedervlekken in mijn nek. Als mensen het niet meer wisten dan keken ze daar naar”, aldus Denise. Volgens Paulien veranderde dat niets aan het innerlijk: “We waren eigenlijk vanaf de geboorte al één. We hadden ons eigen taaltje, speelden in onze jeugd met hetzelfde vriendinnetje Bianca en zaten zelfs tot aan het hbo in dezelfde klas. We hebben samen afgestudeerd, bijzonder toch?”
Paulien & Denise (42)
Al 42 jaar lang zijn Denise en Paulien een eeneiige tweeling. Verwonderend, bijzonder, maar vooral écht waardevol, vinden zij zelf. Als Financial Controller op de financiële afdeling van Doomijn Kinderopvang is Paulien geen onbekende. En Denise? Zij doet hetzelfde, maar dan bij Achmea. Denise: “Dat vinden we zelf wel grappig, terwijl ik vroeger dus een hele andere baan voor ogen had dan Paulien. Zo zie je maar weer, we zijn nog steeds in veel dingen hetzelfde.”
De tweeling gaat naar dezelfde school en zit ook bij elkaar in de klas. Daardoor is er soms ook weer wat meer rust in huis. ‘Je kan het wel echt tropenjaren noemen met deze drie jongens. Je wilt ze ook niks te kort doen, maar soms is tijd voor jezelf ook zo fijn. Gelukkig hebben ze altijd elkaar te spelen en hoef ik ze niet altijd te vermaken. Ik hoop zo dat als ze opgroeien, ze later ook zoveel aan elkaar hebben. Als ik in de toekomst zou kunnen kijken, dan wordt Joey misschien wel profvoetballer. Hij houdt namelijk heel erg van voetballen. En wat Aiden wil worden? Hij weet het zeker: “Krokodil natuurlijk, die heeft zelfs mijn lievelingskleur!”
“Ik word later krokodil, die heeft zelfs mijn lievelingskleur!”
Het jongenshuishouden van familie Brinkers gaat gepaard met ruzies, geschreeuw of een beuk hier en daar, maar ook dat is vaak snel opgelost. “Ze zijn van nature wel heel erg zorgzaam naar elkaar. Ze kunnen elkaar soms de hersens inslaan, maar de minuut erna maken ze weer grapjes. Ze spelen soms ook wel apart, maar spelen dan zo dat ze met de rug tegen elkaar aanzitten zodat ze wel in elkaars nabijheid zijn.
Zo verwonderend om te zien.” Ook ‘s nachts zijn ze dicht bij elkaar te vinden. “Joey en Aiden hebben samen één groot bed. Ze vinden het heerlijk, en keten eigenlijk nooit ’s avonds. Ik ben wel benieuwd hoe lang dat goed gaat”, lacht Nienke. “Hun favoriete bezigheid? Dat is absoluut het bad. Ze kunnen daar uren in spelen. Heerlijk om te zien!”
Dat een karakter soms kan omslaan bewijzen Aiden en Joey wel. “Aiden was als baby wat eerder met klankjes en geluiden. Joey was meer gefrustreerd, wilde meer, was sneller boos, maar ging ook eerder draaien en kruipen. Nu kan Aiden zich heel snel boos maken om dingen en is Joey wat rustiger. Joey kan zich ook iets beter uitdrukken. Aiden zit daarentegen wat meer in zijn eigen wereldje. Soms vraag ik mij weleens af of hij me nou echt niet hoort, of doet alsof.”
“We hebben dezelfde sokken en broek. Dan zie je gelijk dat we een tweeling zijn!”
Grote broer Demy denkt daar wel wat anders over: “Ik was heel vaak in het ziekenhuis bij mijn twee broertjes en ook wel gezellig bij opa en oma, maar ik wist niet eens meer waar de trap was toen ik weer thuis kwam mét mijn broertjes. Dat was ook wel weer grappig!” Nienke moet er om lachen: “Ja, het heeft ook wel impact gehad op hem, hij heeft het er nu nog over, terwijl hij toen wel klein was. Gelukkig kan hij er grapjes over maken en is nu alles weer zoals het hoort, liefdevol thuis.”
“We moesten inderdaad wel eventjes slikken toen we hoorde dat het een tweeling zou worden, Demy wilde heel graag een broertje of een zusje en wij natuurlijk ook, maar al gauw voelde het al heel vertrouwd. Het is net alsof we het al wisten.” geeft Nienke aan. “Joey en Aiden zijn met 37 weken geboren en het was wel even spannend in het begin. Aiden had last van bloedverlies en zuurstofgebrek. Na de geboorte moest hij dus direct een bloedtransfusie en werd hij in slaap gehouden in combinatie met een bodycooling. Hij moest een constante temperatuur hebben van 35 graden. Ik weet nog hoe stressvol het was, maar gelukkig heeft hij er niks aan overgehouden en gaan ze qua ontwikkeling helemaal gelijk op.”
Joey & Aiden (4)
Paul (40) en Nienke (39) wonen met hun zoons Demy (9) en eeneiige tweeling Joey en Aiden (4) heel gelukkig in een prachtige woning met grote tuin in Zwolle Zuid. Dat is ook wel fijn, want met drie rauwdouwers in huis is het nooit stil. “Ze weten zich gelukkig altijd te vermaken, maar dat gaat niet zonder geluid of een rommelige woonkamer, het zijn wel écht jongens. Ach, zolang ze gelukkig zijn is het al gauw goed!”
“Ik weet altijd precies wie er van de trap af komt lopen en aan het stemmetje kan ik het ook horen”
Joey en Aiden lijken erg op elkaar en mag je met recht een eeneiige tweeling noemen. Demy weet ze gelukkig altijd goed uit elkaar te houden. “Ik weet altijd precies wie er van de trap af komt lopen en aan het stemmetje kan ik het ook horen. Ik speel altijd graag met hen!” Nienke beaamt dit: “Ze lijken inderdaad wel veel op elkaar, maar het is net de houding of een blik die anders is. Soms doe ik hun haar ook anders en zorg ik dat ze naar school allebei een andere outfit aan hebben. En als de juf of wij het echt niet meer weten, dan hebben we een goed herkenningspunt, Joey heeft namelijk een moedervlek op z’n rug. Maar écht, we hebben alleen maar lof voor de pedagogisch medewerkers bij Doomijn! Ze wisten tijdens de overdracht altijd over wie ze het hadden. De jongens werden, en worden nu ook op school, echt goed gezien!’
