Ouders van Doomijn: Alison
Mijn Inmar kan dus ook heel voorzichtig en zorgzaam zijn
“Op de foto zie ik hoe hij haar handje vasthoudt als ze samen naar buiten lopen”
In de column ‘Ouders van Doomijn’ schrijft een van de medewerkers van Doomijn over de ups en downs van het leven als ouder. Liefde, levensvragen en luiers. Hilarisch, inspirerend, vertederend en soms ook verdrietig. Maar vooral: héél herkenbaar.
Inmar is gek op dieren en vraagt altijd netjes of hij hondjes mag aaien, kan wel drie hele minuten stilstaan en uit het raam kijken als er vogels voorbij vliegen en elk klein miertje en torretje is een vriendje dat mee naar huis moet. Maar na weer een week vol kopstoten, blauwe plekken en hartverzakkingen, omdat hij weer zonder waarschuwing vanaf de eettafel wilde springen, was ik deze andere kant van hem bijna vergeten!
Woensdagmiddag, 17:25 uur. Ik zet mijn fiets op slot bij de opvang en loop door de tuin naar de deur toe. Inmar ziet mij al aankomen lopen en rent naar de deur toe. “Mammaaa”, roept hij enthousiast en hij geeft mij een dikke knuffel. Na een kort gesprekje met de pedagogisch medewerkers en het vaste ritueel van wegrennen als we zijn jas en schoenen aan willen doen, fietsen we samen naar huis toe. Ik ben even in gedachten verzonken als ik hoor dat Inmar mij roept. “Mama?” “Ja lieverd?” “Ik heb jou mist! Je bent zoooo lief mama, I love you!” Mijn Inmar, hoe kon ik nou bijna vergeten dat juist ook jij zo’n zorgzame kant hebt?
Ouders van Doomijn: Alison
Woensdagmorgen, 11:25 uur. Ik heb een moeder aan de telefoon die morgen haar dochter voor het eerst naar het kinderdagverblijf brengt. “Nee hoor mevrouw, dat is heel normaal. Elke ouder maakt zich een beetje zorgen op zo’n eerste dag”. Mijn telefoon ligt op mijn bureau en ik zie dat er een melding binnenkomt: ‘Er is een nieuwe foto geplaatst van Inmar’, lees ik in mijn beeldscherm. “Als u de ouderapp downloadt, kunnen de pedagogisch medewerkers u ook foto’s sturen en een update geven gedurende de dag”, vertel ik de vrouw aan de telefoon. Ik wens haar veel succes voor de volgende dag en beëindig het gesprek.
Ik pak mijn telefoon en bekijk het bericht van de opvang. Er is een nieuw meisje bij Inmar op de groep gekomen. Ze vond het allemaal een beetje spannend vandaag, maar hij houdt haar goed in de gaten. Hij geeft haar stukjes fruit en zorgt ervoor dat ze haar knuffeltje niet vergeet. Op de foto zie ik hoe hij haar handje vasthoudt als ze samen naar buiten lopen om te spelen. Super trots, maar ook een beetje verwonderd lees ik het berichtje. Mijn Inmar, die thuis het liefst bovenop de kasten klimt, overal vanaf springt en tussendoor kruipt, door de woonkamer racet terwijl hij een dino nadoet en nergens bang voor lijkt te zijn, kan dus ook heel voorzichtig en zorgzaam zijn als de situatie daar om vraagt.
Ouders van Doomijn: Alison
Mijn Inmar kan dus ook heel voorzichtig en zorgzaam zijn
Inmar is gek op dieren en vraagt altijd netjes of hij hondjes mag aaien, kan wel drie hele minuten stilstaan en uit het raam kijken als er vogels voorbij vliegen en elk klein miertje en torretje is een vriendje dat mee naar huis moet. Maar na weer een week vol kopstoten, blauwe plekken en hartverzakkingen, omdat hij weer zonder waarschuwing vanaf de eettafel wilde springen, was ik deze andere kant van hem bijna vergeten!
Woensdagmiddag, 17:25 uur. Ik zet mijn fiets op slot bij de opvang en loop door de tuin naar de deur toe. Inmar ziet mij al aankomen lopen en rent naar de deur toe. “Mammaaa”, roept hij enthousiast en hij geeft mij een dikke knuffel. Na een kort gesprekje met de pedagogisch medewerkers en het vaste ritueel van wegrennen als we zijn jas en schoenen aan willen doen, fietsen we samen naar huis toe. Ik ben even in gedachten verzonken als ik hoor dat Inmar mij roept. “Mama?” “Ja lieverd?” “Ik heb jou mist! Je bent zoooo lief mama, I love you!” Mijn Inmar, hoe kon ik nou bijna vergeten dat juist ook jij zo’n zorgzame kant hebt?
“Op de foto zie ik hoe hij haar handje vasthoudt als ze samen naar buiten lopen”
In de column ‘Ouders van Doomijn’ schrijft een van de medewerkers van Doomijn over de ups en downs van het leven als ouder. Liefde, levensvragen en luiers. Hilarisch, inspirerend, vertederend en soms ook verdrietig. Maar vooral: héél herkenbaar.
Ouders van Doomijn: Alison
Woensdagmorgen, 11:25 uur. Ik heb een moeder aan de telefoon die morgen haar dochter voor het eerst naar het kinderdagverblijf brengt. “Nee hoor mevrouw, dat is heel normaal. Elke ouder maakt zich een beetje zorgen op zo’n eerste dag”. Mijn telefoon ligt op mijn bureau en ik zie dat er een melding binnenkomt: ‘Er is een nieuwe foto geplaatst van Inmar’, lees ik in mijn beeldscherm. “Als u de ouderapp downloadt, kunnen de pedagogisch medewerkers u ook foto’s sturen en een update geven gedurende de dag”, vertel ik de vrouw aan de telefoon. Ik wens haar veel succes voor de volgende dag en beëindig het gesprek.
Ik pak mijn telefoon en bekijk het bericht van de opvang. Er is een nieuw meisje bij Inmar op de groep gekomen. Ze vond het allemaal een beetje spannend vandaag, maar hij houdt haar goed in de gaten. Hij geeft haar stukjes fruit en zorgt ervoor dat ze haar knuffeltje niet vergeet. Op de foto zie ik hoe hij haar handje vasthoudt als ze samen naar buiten lopen om te spelen. Super trots, maar ook een beetje verwonderd lees ik het berichtje. Mijn Inmar, die thuis het liefst bovenop de kasten klimt, overal vanaf springt en tussendoor kruipt, door de woonkamer racet terwijl hij een dino nadoet en nergens bang voor lijkt te zijn, kan dus ook heel voorzichtig en zorgzaam zijn als de situatie daar om vraagt.
